(41a) Hamburgensis in civitatis bibliothecaIbi servari Meibomi apparatum musicum video apud Jahn AQ. p. LIV . no. 103Il s'agit ici de la cote dans l'ancienne bibliothèque de Wolf, dont est issu le manuscrit. chart. S. XVI 4°. Bry., AQ.. usus hoc est Alb. Jahn in edendo

Aristide, v. p. LIV et tab. I . II , unde concludo eum conspirare cum Uen. 322. erat olim Samuelis Petiti, postea Wolfi (Jahn). Omont, Catalogue des bibliothèques des villes hanséatiques (Centralbl. f. Bibliotheksw. 1890) 368. n. 59 .

(41b)Mathiesen n'a pas intégré ce manuscrit à son catalogue au motif qu'il aurait été détruit durant la Seconde Guerre mondiale. Ce n'est pas le cas et le manuscrit est aujourd'hui conservé sous l'inventaire Philol. 87. Hamb. Math. fol. III. ch. S. XVI. Porph. l. I et II. Omont. 365. n. 46 .

(41c d) Ib. Math. 4°. S. XVII. Hero pneum. Om. 367. n. 51. 52 .

(41e) Ib. Math. 4°. S. XVII. Theo. Om. ib. 54 .

(42) Hamburgi in eadem bibliotheca erant olim sex partes codicis, quem nunc numerant 109-111, olim 36a 1-6. chart. 4° min. S. XVI-XVII. hic quid prima et quinta parteFuisse ibi in parte V Bryennius videtur. nam Petersen, Geschichte der H. Stadtbibl. (1838) hunc enumerat p. 205lire 204 . (Jahn ad Aristidem LIII ) in p. I fortasse fuit Aristoxenus. continuerit nescio, quia hodie desiderantur. in 2 insunt Bacchius et Mesomedis hymni I aliquot versus, in 3 Aristides, in 4 Gaudentius, in 6Cette partie du manuscrit est aujourd'hui non localisée. aliquando lecti sunt Theo et Pappus de musica. nam Buecheler inde Bacchii textum et Mesomedis versus transscripsit, Aristidem Gaudentium Theonem Pappum (= Cleonidem) diligentissime excussit, idem ad Gaudentium notavit : collatus cum ms. Hamb. 36a 4, quem Lucas Holstenius confecerat. sunt autem omnes partes eadem manu exaratae. Eyssenhardt tamen bibliothecae praefectus, qui 1889 de parte II rogatus mihi litteras dedit, de codicis auctore tacuit, et Aem. Geyso qui 1894 partes quae exstabant perlustravit Holsteni vel aliud nomen se invenisse negat.

Pars II eum multa lemmata habeat in Bacchio (ut ὅρος φϑόγγου) minio ascripta, simillima est Parisino 2532, et singulis rebus consideratisOmittit H non solum quae Mon. O omisit (Bacch. Arg. 1890. p. 27bp. 27b ), sed om. αἱ ante βαρ. 292, 9, habet ἐκ μελῶν 14, habet mesae notam unam Ψ 294, 4 et ΖΖ ΘΗ 9 (om. καί), om. τίνα ταῦτα 295, 2. omnia cum illo Par. quem signabam Q. facillime tibi persuadebis ex hoc Par. esse Bacchium transscriptum. quod idem de hymno Mesomedis mihi persuasi, postquam litterae cuiusdam a Bellermanno non visae vestigia Parisis detexi.Vide Jahrbücher für Philologie u. P. 141 (1890), 681 .

huic P etiam in Aristide H est simillimus. habet enim uterque in I 7 priore loco eam diagrammatis formam quam novimus e Ven. VI 10, postea formam Ueneti 322, quam H quidem non absolvit. etiam tertium diagramma (in I 11) simillimum est illi V, nec tamen inde ortum. desinit autem Aristidis liber de musica I 21 iam p. 45, 14 M (29, 28 J ), nec plura Holstenius vel qui confecit in archetypo invenit. p. 3, 13 M (2, 17 J ) in mg. adscriptum habent ταῦτα μὲν καὶ ὕστερον εἰπεῖν ἔσται H et Bb. II 86.

In IV parte H exhibet Gaudenti contextum e compluribus fontibus haustum. nam ad prioris contextus verba additae sunt cum « al. » variae lectiones. et priora quidem verba petita sunt e codice, qui non multum distat a Vat. 191 nec ad alium ullum fontem propius accedit.Cum V consentit H1 p. 327, 10 ἀκριβῶς καὶ διαστ., 328, 12 om. ἐστι, 13 ἵνα δή, 14 κατὰ γὰρ τόν, 15 μέλη, 330, 23 μὴ δέ, 25. δέ ἐστί itaque saepius. differt Η 327, 3 ἀείσω (quae bona lectio probatur a Stobaeo. v. addenda p. 424), 4 ἁπτόμενοι, 328, 1 lemma π. φωνῶν, 19 τὸ (om. αὖ), 22 βαρυτέρου, 329, 5 ἔχουσαν, 8 τάσις, 13 βραχυτέρους, 18 ὁ μὲν φώνους, 330, 1 φαινομένου, 2 βαρ. τὸ φϑόγγον, 3 λέγει αὐδιάστημα, 11 περὶ διαστημ. recte, 17 διαφώνω, 332, 12 ἐφεστῶσαν διάστημα καὶ τὰ πάντα, al. correctionum qui quaerit originem, per diagrammataDiagrammata codicum N B H habes in p. 334. 337. 340. tertium autem quod refertur ad c. 10 in locum iusto inferiorem dilatum est in BH. inscripta in NB ad hos vocatur, ubi eadem sunt tria diagrammata. inter N tamen et H nimis multa verba vel formae differunt ; cum B concinit correctionum numerus satis magnus.H2 = Barb. : 327, 3 ἀείδω, 11 om. τε καὶ διάφωνον, 330, 11 π. συστ., 332, 15 supplet omissa, 333, 25 νήτην pro παρανήτην, al. cf. etiam 337, 1 παρυπάτη pro λιχανός, 339, 12 ἥμισυ et scriptionem λῆμα, lacunamque Barberini 348, 1. ita hi concinunt 23 locis. aliquot autem correctiones fonti Barberino non respondere, id inde est repetendum, quod tertio aliquo archetypo usus est Holstenius vel qui varias illas lectiones conscripsit ; hoc apparet e correcto loco 339, 27.Pag. 339, 27 ab ἔχει τὰ κδ H1 erravit ad 340, 2 πρὸς τὸν η. in margine additur : al. θ καὶ πάλιν την (al. της) μὲν διὰ πασῶν διὰ πέντε (ita B) τριπλ. ὃν ἔχει ὃ κδ πρὸς τὸν. unde vides e duobus codicibus discrepantias conferri. ad tertium hunc fontem revoco octo correctiones a B alienas.

In VI parte H exhibet partem Theonis et – ut vidimus transeuntem Riccardianum – a voce πνεύματος p. 57, 6 transit ad isagogen doctrinae Aristoxenianae, quam alii huius generis codices inscribunt ἐκ τῶν τοῦ Πάππου. H tradit sine nomine et partium indice. spatio enim duorum digitorum relicto incipit Φϑόγγος μὲν οὖν ἐστι. in contextu autem ut concinere solent quicunque Pappo hanc doctrinam vindicant, ita concinit H, ut e communi fonte omnes fluxisse manifestum sist. « qui fons nec Par. 2460 nec Barb. esse potest ; nam 193 H dicit : locus hic erat relictus schemati ; in PB autem adsunt schemata sex. fuit fortasse Neap. 2, in quo postea, non initio inscripta sunt illa diagrammata, aut Vat. 671 aut Ven. 512. erravit H in 180, 1 διέραισις, 8 μελωποιία, 9 πραγματία, 16 σιωτῆς. omisit tres sonos 183, 9. melior autem videtur quam ΒΡ in 181, 2 ἀποτελέσμα δὲ.

------------------------

[Notes]