Lutetiae Parisiorum exstant in bibliotheca nationis :

(95) Parisinus 360 (Colbert 4477). bomb. 8°. S. XIV. Sticherarii frg., Anonymi Hagiopolites. haec praecepta edidit Vincent, Notices XVI 1, 259. Omont, Inventaire sommaire d. msc. d. B. N. I p. 36.

(96) Par. 1817. ch. fol. S. XVI. Theonis in Platonem expositio iterumque idem opus alia manu. Psellus in Plat. psychogoniam. Om. II 148. Psellum hinc ed. Vincent, Notices XVI 2, 316.

(97-100) - Par. 1818-21 omnes ch. et S. XVI (n. 1820 S. XVII) continent Theonis illam expositionem. . Om. ib. (101) Par. 2338. ch. fol. S. XVI. Georgius Pachymeres de IV mathematicis scientiis. ed Vincent Notices XVI 2, 363. Om. 243.

(102-3) . Par. 2339-40. ch. fol. Pachymeres. scr. 102 ab Angelo Vergetio, 103 a Petro Verg. Om ib.

(104) Ρ. 2379 (olim Medic. reg. 2157). ch. fol. S. XVI (Joannis Otrantini) insunt Diophantus alii, Arx. Ruelle in Arx. ed. Westphal (Abel 1893) XCVII propinquum iudicat codici Seldeni. Omont II 249.

(105) P. 2430. ch. fol S. XVI. Hero pneum., Bryennius al. Om. 260.

(106) P. 2448 (Colbert 4037). bomb. fol. min. S. XIV. Syntagma Μουσικὴν οἱ παλαιοίAltera haec est pars quadrivii quod incipit Μέλλοντί μοι. plenius quam quod edidit Xylander (Bas. 1556). doctrinas ibi omissas edidit Vincent l. c. 338-42, quarum inveniuntur partes in Vat. 192 et 698. huius syntagmatis auctor fuisse Psellus dicitur a Xylandro et Vincentio, contra Josephus Pinarus Rhacendyta qui rhetoricae artis synopsin scripsit (ed. Walz, Rhetores III 467-569) huius etiam opusculi auctor pronuntiatur in (135) Par. 3031 et (192) Marciano 529. at

iste Rhacendyta qui circa annum 1300 floruisse dicitur (Hardt catal. I 458) nullo modo scribere potuit illud syntagma, quod in cod. Pal. 281 iam saec. XI transcriptum exstitit. accedit quod astronomica pars (p. 83 Xyl.) refertur ad Byzantinorum annum 6516, qui nobis est annus 1008. ex undecimo igitur saeculo cum quattuor illi libelli repetendi sint, amplecti et credere oportet ea quae cod. (25c) Laur. 87, 10 exhibet. hoc cum faceret V. Rose, in Herma II (Berol. 1867) p. 465, quadrivium, quod cohaerere demonstravit cum Aristotelis organi synopsiHaec synopsis incipit Ὥσπερ οἵ ἀναγιγνώσκοντες., vindicavit Gregorio ἐν μονοτρόποις. huius igitur doctrinas Rhacendyta ille in suum usum convertit. – Om. 263.

(107) P. 2449 (reg. 2740). ch. 4°. S. XVI Arx. hic iudice Ruellio (Arx. Westphal XCVIII) transscriptus videtur aut e (50) Scaligerano aut e (115) Par. 2457. Om. ib.

(108) P. 2450 (Med. reg. 2164), membr. fol. min. S. XIV. – Ptol., Theo de musica et astron. Om. 263.

(109) P. 2451 (Med. reg. 2717), ch. fol min. S. XV. – insunt Ptol., Porph., Plut. Om. 264.

(110) P. 2452 (Colb. 209). ch. fol S. XVI. Ptol., Bry. Om. 264.

(111) P. 2453 (Colb. 1856). ch. fol. S. XVI (Ang. Verg.) Ptol. Om. ib.

(112) P. 2454 (Colb. 1228). ch. fol. S. XVI (Ang. Verg.). Porph. Om ib.

(113) P. 2455 (Hurault. reg. 2178). ch. fol. S. XVI (Camillus Ven.) AQ., Bry. hune a Meib. adhibitum putat Sinner apud Jahn LV. Om. ib.

(114) P. 2456 (Fontanebl. reg. 2179). ch. fol. S. XVI (Mich. Damasc.) AQ., Bry., Plut., Ps.-Eucl., Eucl., Arx., Alypius, Gaud. Nic. II., Ptol., Porph. comm. universus, Bacchius.

Hic ut in librorum ordine (usque ad Porph.) ita in singulis verbis pendet ex U. habet 179 τῶν συγκειμένων ἔχον, 180 τέϑειται, διαστάσεις, διαστήματα δὲ τά, rel.

quae vidimus in Lips. nec repetere volo. artissime aute in isagogae illus contextu cum Mon. 104 coniunctus videtur, cum habeat εἰσιν 179, 6 (pro ἐστιν), καθ’ αὑτῶν 181, 8, δεσίω 189, 21, διαστηματικοῦ 206,4. plenior tamen hoc est Mon. 187, 16. in canonis sectione correctiones illas quas exhibet U hic fere omnesDiagramma illud, quod numeravi in Veneti correctionibus 4, hic habuit et delevit. repetit (ignorat 1), ut recentiorem librum dicas. in Gaudentio illis αὖ το 328, βαρυτέρας ib., μηκέτ᾽ 329, 2, βαρυτέρους 13, agnoscas familiam U. item in Nicomachi illo ὑπογίου, πλανήτας, ηὑρέϑ., φορτίον, διδασκάλου (hac in parte simillimus videtur esse Lugd. Vossiano).

P. Recentiore aliquo tempore (sicut in Ambr. E 19) his addita esse videtur doctrina Bacchii, quam excussi et in varietatem lectionum recepi. insigne enim est exemplum illud ϑεοδώρῳ 316, 2 e Mersenni editione cognitum, quamquam e coniectura fortasse ortum est, non e vetere archetypo. cf. βαρυνθῆναι illud, quod hic habet 188, 2 pro τραχυνϑῆναι. socius lectionum in Bacchio (non pater) est Neap. III C 4. contuli Lutetiae 1890. (Bch. Arg. I 25b.) Om. 264.

(115) P. 2457 (Teller Rem. 2179, 3). ch. fol. min. anno 1551 ab Angelo Vergetio exaratus. AQ., Bry., Plut., Ps.-Euc., Eucl., Arx., Alypius, Nicom., Ptol., Porph. (cf. 114 et U). Om. ib.

(116) P. 2458 (Colb. 1830). ch. fol. min. S. XVI (1544) a Petro Vergetio eleganter magnisque litteris scriptus. AQ., Anon., Bacch., Dion. (Ps.-Bch.), hymni. (cf. Berol. 1555.) Aristidis primum diagramma designatum videtur ad exemplar Ven. VI 10 ; nam concinunt signa 2 (ut numerat Bell. 62), 4, 5, 6 (= ϙ), 8-11 et praesertim 12 [$$$] paululum differunt 2 [$$$], 7 Υ. subest tamen difficultas et dubitatio, quod hic (ut Vat. 192) habet initium numerorum α [$$$]. altera dein manus minore cura et elegantia, rubro autem colore, addidit partem litterarum, expressam

ad Guelferbytanum exemplar (quod habes apud Bell. in tab.) vel U, ut 6 sit [$$$], 12 [$$$], 2b α, 5b [$$$], 6b σ. diagramma igitur primo ex V vel eius simili scriptum corrigi coeptum est (ut in Par. 2532, Barb.) ad peius exemplar, nec tamen absolutum hoc opus (ut in Hamb.) idem factum est in altero diagrammate (sex harmoniis). nam ibi quoque diagrammate quod a [$$$] unciali incipiebat corrector non contentus alteras litteras substituit, quae recentiorem usum redolent, ut ρ- (= U). Anonymas doctrinas in duas partes separavit Vincent Notices p. 2, tertiam ego doctrinam distinxi (§ 66-104) in Philologo XXX 418. Bacchium autem et hymnos e Ber. 1555 transscriptos credes, ubi legeris quae ad illum cod. contuli. atque inclinat animus, ut hunc universum codicem inde natum ad Veneti prisci familiam revocem, quamvis obstet α illud et [$$$]. inspexi 1890. (v. Bell. Anon. 1, Hym. 19. Bacch. Argent. I 28. Jahrbücher 1890, 686.) Om. 265.

(117) P. 2459 (Colb. 2595). ch. fol. S. XVI (Andr. Darmar.) AQ., Ptol. Om. ib.

(118) P. 2460 (Tell. Rem. 2179, 2). ch. fol. S. XVI. Alypius, Gaud., Anon., Bacch., Dion., Ps.-Eucl., Eucl., Theo cum Pappo, Arx., Nicom., AQ., Bry. I II.

Et Bacchium quidem haustum esse e Mon. 215 e lacunis constituere facile potui. quod autem de phthongo illud 307, 19 non repetit cum O, sed omittit cum Par. 2532, huius esse filius videtur. cum hac autem familia (Hamb. Barb.) plura ei intercedunt communia. isagogen cum priore loco (bis enim exhibet, ut solet hoc codd. genus) Euclidi vindicat, agit cum U. alterum autem artis illius contextum inscriptum ἐκ τῶν τοῦ Πάππου Cramer hinc edidit in Anecdotis Par. I 47. transit enim a Theonis c. 12 ad hanc Aristoxeneae doctrinae formam. qui autem inde transgressi Pappo isagogen vindicant (numeravi 12. 36. 42. 76. 151. 159. 173. 187), hos in lectionibus tantopere conspirare video, ut artissime coniunctos dicere non dubitem. et quamquam partem lectionum speciosam fortasse dicas et ex librarii prudentis ingenio correctam (ut sonorum et

tonorum catalogos c. 4 et 12), bono tamen e fonte orta. esse concedes 195, 6 εἴπερ ἡ τάξις et 205, 11 ὧν [μεταβολῶν] αἱ μὲν κατὰ σύμφωνα γίνονται διαστήματα et 13 τούτων δ᾽ ἐμμελεῖς μὲν αἵ τε κατὰ σ. Κτλ., τῶν δὲ λοιπῶν. αἱ μὲν κτλ.Horum multa redeunt in ea codicis (76) Neapolitani introductione, quae Cleonidi vindicatur. nec spernes librarios qui 192, 4 scripserunt κλύεται et 206, 4 διαστατικόν, quae falsa esse apparet, bonae tamen originis. archetypus esse videtur aut 151 aut 187. Omont ib.

(119) Ρ. 2461 (reg. 2742) bomb. et ch. fol. S. XIV, pars XV. continet Bry., Ptol., cuius duo capita desiderantur, al. Om. ib.

(120) P. 2462. ch. fol. 1557 (Nicol. Nancel.). Bry. Om. ib.

(121) P. 2463. ch. fol. S. XVI (Andr. Darmar.) Bryennius et alia. Om. ib.

(122) P. 2464. ch. fol. S. XVI. Bryennius. Om. 266.

(123) Ρ. 2465. ch. S. XIV. 4°. Psellus aut Gregorius (cf. ad 106) de IV math. scientiis, al. Om. ib.

(124) P. 2531 (Fontan. reg. 3201). ch. 4°. S. XV (Mich. Suliardi partim). inesse ait Omont Nicomachi harmonica, Domninum Larissaeum, al. ego tamen eum inspicerem (1890), inveni prima folia esse mutila, legi autem ἀποδείξω πρώτῳ λόγῳ περὶ τῆς γῆς ὅτι τυγχάνει σφαιροειδής. sequitur caput περὶ μεγέϑους τῆς γῆς. dein incipit Nicomachi harm. isagoge, cuius textus simillimus est optimae illi formae RN. scriptura quidem adeo expalluit, ut difficillime quidquam legatur. Om. 278.

(126) P. 2532 (Medic. reg. 3221). ch. 8°. S. XV. AQ., Anon., Bacch., Dion. (Ps.-Bch.), hymni.

Primum Aristidis diagramma (I 7) in hoc transscriptum est ea forma, quam novimus ex V (en VI 10), correctum tamen ad formam U (v. ad 116). hymnos e (69) Mon. 215 desumptos esse iam Bellermann p. 19 suspicatus erat, et qui dubitationes eius (titulum Νεμέσεως al.) mecum iudicabit (Jahrbücher 1890, 685) videbitque ἀπείρητον illud

464, 9 : hanc codicis esse originem facile sibi persuadebit. Bacchii autem doctrinam ex eodem illo fonte fluxisse diu suspicabar (JA I 28b), et cum Ruelle, qua est comitate et liberalitate, doctrinam illam diligenter comparasset, opinio probata est. conspirant enim non solum in iis rebus, quas universae familiae V proprias supra p. XIV s. enumeravi, habent etiam pariter ἐκ μελῶν 292, 14, om. [$$$] 293, 18, habent καὶ Ψ 294, 4, καὶ —υ 6, καὶ [$$$]Ζ 10, om. quae interponenda erant inter μιξολυδίου 303, 11 et 14, item 307, 16 et 19 inter duo μέσον, om. CC illud 297, 14 cet. cum vero Bacchius et hymni in hunc codicem venerint e Mon., veri videtur simile omnia inde esse petita. idem autem Par. cum omittat in Bacchio 295, 2 τίνα ταῦτα ; in 298, 11 καὶ ἡμιτόνιον, habeat ib. 14 in mg. δύο τόνους ; om. ἕτερον 306, 23, om. πόσοι 315, 2, habeat μέλος 305, 15 (Mon. μένος) et om. 307, 19 πᾶς δὲ φϑόγγος κτλ. –, filii putandi sunt Hamb. Scal. Barb. (no. 42. 48. 173, fortasse et Par. 2460 quem numero 114), quia habent et omittunt eadem. atque Aristidis primum illud diagramma omnes hi, quod sciam, simili modo habent correctum. – Om. II 279, scripturae speciem praebet Bell. in hymnorum tab. I et II.

(127) P. 2533 (Tell. Rem. 3402). ch. 8°. S. XVI. insunt excerpta ex Aristide « ex bibl. Vatic. 1589 ». diversae lectiones in theologumena arithmetica scr. Pi[nelli], alia. Om. 279.

(128) P. 2534 (Delamare reg. 3221, 2). ch. 8°. S. XVI. Adversaria et excerpta ex Aristide Bryennio Gaudentio. Om. ib.

(129) P. 2535 (Baluz. reg. 2403). ch. 8°. S. XVI. Cleonidae (sic) isagoge, Euclidis sectio, Pappi mechanica, fragmenta mathematica harmonica astronomica, alia. Concinere hunc cum Neap. 2 iam ex ipso Cleonidis nomine apparet, nec discrepant huius libelli verba. immo concinit partium ordo p. 179, concinunt formae singulares συστήματος τόνου, item γένει 182, 4, aberrant pariter a χρώματος 189, 17 – et 191, 1, ubi N habet δίεσιν ὁμοιολίαν in P invenis δ. ὁμοιολίας, 195, 6 N offert εἰ περὶ ἄξις, P εἴπερ ἄξις, 195, 9 N

habuisse videtur ἀπὸ, nunc α erasum et mutatum in υ, in P est ἀπό. concinit καὶ ἰάστιος καλεῖται ὧν ὁ βαρύτερος pravo loco positum 204, 5. idem est eorum consensus apud Euclidem et in diagrammatum et in verborum formis. cf. οὐδὲ p. 149, 4 προϑέσει 5, πολλαπλασίον 12, κρᾶσιν τοῖν 19. natura igitur et origine coniunctos hos esse elucet, et ubi nonnullis locis N correctum esse, P res correctas recepisse vidi, P ex N esse transscriptum existimabam. cum vero littera η figurae 6a in N omissa hic exstet itemque γ e fig. 8, cumque linearum longitudines huius fig. 8 in P diligentius expressae sint, et omnis fig. 9 in P adsit, in N desideretur, ex eodem archetypo utrumque exscriptum esse potius statuemus. accedit quod diagrammatum loci in P melius observati sunt quam in ΝFig.10 adscripta est ad prot. 6 in N, ad 8 in P, – fig. 15. ad 6 in N, ad 9 in P, – 17 ad 7 in N, ad 9 in P., acceduntque accentus vocabuli ὑπάτων. nam cum 184, 16. 17 et 186, 10 N habeat ὑπατῶν, P ὑπάτων, librarii autem si sua sponte mutabant praeferre soliti sint perispomenon, P quae in archetypo exstiterunt accuratius videtur imitatus esse. quod autem Neapolitani altera manusPag. 151, 8 Ν scripserat πολλαπλάσιός φημι, postea hoc verbum deletum est, in demonstratione VIa | N2 addit litteram K, dein ἐπεὶ corr. pro ἐπὶ, 156, 11 addit ἄρα ἐστὶν ὁ α τοῦ γ, 157, 8 insert τοῦ δὲ γ, in sonorum tabulis 185, 6 supplet quae defuerunt. interdum cum P conspiret, id e causis diversis repeti posse nec certi quidquam hac re evinci, quis est qui non videat ? contrario autem modo N ex P transscriptum statuere nemo potest, quin hunc P removerit in saec. XV. possitne hoc admitti, decernere hodie non possum, inquirant alii. sin autem P existimetur esse huius familiae princeps, non amplius miremur, cur in Neap. et Barb. canonis quoque sectio Cleonidi tribuatur ; caret enim haec in P omni titulo. exitus quidem libelli nunc in P non exstat ; olim tamen adfuisse artem universam concluseris et e verbis καὶ ἔστι, quae quasi custodes eorum

quae sequi debebant in fine ultimi foli adscripta sunt, et e diagrammate 15 quod integrum mansit, cum ea quae in ipso contextu post 159, 7 πολλαπλάσιον olim scripta erant eum folio 12 perirent.

Excussit isagogen a. 1869 Seyffert collega humanissimus nunc Potsdamensis, sectionem ipse contuli 1890. Om. II 279.

(130) Par. 2549 (Medic. Reg. 3222). bomb. 8°. S. XIV. Apollonius de constructione orationis. inseruntur Man. Bryennii harm. (43 et 75v.) Om. III 2.

(131) Par. 2622. bomb. S. XIII. Suidas. tabula Ptol. II 11 cf. c. 77. Om. III 15.

(132) Par. 2731 (Fontebl. 2531). ch. med. formae. S. XVI (Const. Palaeocappa et Jac. Diassorinus). Dionysi orbis descriptio, al. Pselli psychogonia, eiusdem descriptio octachordi a Pythagora inventi, al. Om. III 32.

(133) P. 2762. ch. 8°. S. XV continet cum alia tum Pediasimi Ἐπιστασίας μετρικάς, quae musica praecepta edidit Vincent in Notices XVI 2, 290-315. Om. III 37.

(134) P. 3027 (Baluz. Reg. 3054, 2) ch. 8°. S. XVI-XVII. insunt Libanii oratio in Calippum. al. a fol. 16-39 Omont (III 95) auctore catalogo ait exstare Aristidis tractatum initio mutilum. at vide Vincent, Notices XVI, 2, p. 5. sunt excerpta potius e Cleonide et Euclide. isagoge quidem libatur usque ad fol. 24v. hinc incipit (εἰ ἡσυχία εἴη) sectio Euclidis, nescio ad quem finem ducatur. dein fol. 31, 5 legitur [Μουσική ἐστι ῥυϑμοῦ] καὶ μέλους καὶ πάσης ὀργανικῆς ϑεωρίας ἐπιστήμη· μουσικὸς δὲ ὁ ἔμπειρος τούτων (Vinc. p. 5). f. 31, 20 exstant exc. Neap. 8 9-16 (= Fragm. Paris., Vinc. 244-48 cum figura), deinde Φωνῆς ἄνεσις ἐπὶ τὸ βαρύτερον (Vinc. 234), de vocis intensione et remissione, de sono, intervallo, diatessaron, quorum pars invenitur apud AQ. I c. 5-7. sequuntur cf. 33, 9 exc. Neap. § 20-22 (= Vinc. 242. Westphal Fragmente u. Lehrsätze [1861] 78-80) et f. 34 Ὁρμασία = exc. Neap. § 27 (Vinc. 254). finem autem enotavi hunc : fol. 39v ἀλλὰ γὰρ πάντως ἡ μὲν φϑορὰ γενέσεως ἑτέροις ἀφορμή, ἡ δὲ

γένεσις ἀπό τινων ἐφϑαρμένων (et infra ex eo fol. quod olim sequebatur : λαμβάνει).

(135) P. 3031 (Rem. 2831). bomb. 4°. S. XIV. Josephi Rhacendytae oratio in laudem vitae theoreticae, alia et rhetorica et physica, tractatus de quattuor math. scientiis (v. ad 106), al. Om. III 96. auctam autem esse hanc doctrinam capitibus e Theone excerptis (2-38) ait Vincent 337, ut proxime hic accedat ad (145) Vat. 111.

(136) P. Coislinianus 164. ch. S. XVI. Georgius Pachymeres. Om. III 147.

(137) P. Coisl. 172. mmbr. S. XIV-XV. Ptolemaeus. Om. 148.

(138) P. Coisl. 173. ch. S. XV. Synesius, Ptol., Porph. in I et II. Nicom., Bacch., Bry. Om. ib.

(139) P. Coisl. 174. mmbr. et ch. S. XV (Pylades). Cleomedes, al., Ptolemaeus. Om. ib. ex his 172-74 Montefalconius in catal. bibl. Coisl. (1715) p. 227 scholia publicavit de extremorum capitum auctore.

(140) P. Coisl. 384. bomb. 4°. S. XIV. Psellus in Axistotelem de meteoris. (Pselli aut Gregori) tractatus de quattuor math. scientiis. al. cf. (106) P. 2448. Om. 194.

(141) P. Suppl. 160 (olim Sorbonn.) ch. S. XVI (Const. Palaeocappa). Aristoxenus. Ruelle-Westph. Cl. Omont, Inventaire du suppl. [1883] p. 21.

(142) P. Suppl. 336. ch. S. XVI-XVII. Proclus in Plat. Alcib. Theo. laudat Ruelle Archives 516. Om. 41.

(143) Ρ. Suppl 449 (Maurici Bressii emptus 1839). ch. S. XV. insunt Ptolemaeus cum schol., Porphyrius ad Ptol. I 1-4, Pappus ad I 5-II (cf. 147a). Sectio canonis Thrasylli (Theo 35), Gaudentius, Aristoxenus, Ptolemaei musica (exc. Neap.), Alypius, Ps.-Euclides. – Quae sint Ptolemaei musica fol. 279 s., comperi ex Vincent, Notices p. 252. sunt enim § 1-3 excerptorum Neapolitanorum et tria vocabula e § 4, periit autem folium, in quo sequentia erant inscripta (quae exstant. in (134) P. 3027. v. Vinc. 5). – E Ps.-Euclide locum affert Vincent p. 25 ann. : πυκνὸν δέ ἐστι ποιὰ τριῶν φϑόγγων. διάϑεσις, ἢ τὸ ἐκ δύο συστημάτων δυνεστηχὸς ἃ κτλ. haec

autem in Vulcani et Possevini codd. inserta invenit Meibomius in Euclidis verba sub finem cap. 4 (v. ad Ar. Qu. p. 216 et ad Eucl. p. 54). vide igitur, intercedatne his (55. 156) necessitudinis aliquid cum Par. 449. p. 10 autem Vincent affert scholium : Δίεσίς ἐστι τὸ τρίτον τοῦ τόνου καὶ τὸ τέταρτον. μερίζεται γὰρ ὁ τόνος εἰς τὸ ἥμισυ, εἰς τὸ τρίτον καὶ τέταρτον. καὶ τὸ μὲν ἥμ. λέγεται ἡμιτόνιον . . . . τούτων δὲ ἔλαττον οὐδὲν μελῳδεῖται διάστημα, κἂν πολλοὶ τοῦτο ἠγνόησαν. hic codex accuratius pervestigandus videtur. Ruelle-Westph. Cl. om. suppl. 51.

(144) P.E Parisinis codicibus uno usus Pena Euclidis quam dicebat isagogen edidit. ac multis quidem in rebus hic concinebat cum U et L, veluti in libelli titulo, in συγκειμένων ἔχον 179, τέϑειται 180, καθ’ αὑτῶν 181, μέση 190, 3 cf. 193, 9, ὁ . . π . πλάσιος ἢ ἐπιμόριος 154, 3 ; sed 194, 18 habuisse videtur αὐτῶν, 202, 14 ἔχεις ἀεὶ. duabus lacunis in Euclide (158, 17. 160, 7) similem se esse nuncupat Coventriensi. recognoveris autem, quo codice Pena usus sit, quod ille om. 180, 19 quae inter τάσεις et τάσεις interposita sunt, quod 185, 21 habuit οὐ μεταβάλλουσιν, et in altero numero 158, 2 ἐβδ. δύο pro oς. glossam illam de qua dixi p. XXVIII, 1 cum habeat in ipso contextu, reliquorum nullus ex hoc effluere potuit nisi Mon. hic Penae cod., si recte intellego quae Meib. affert, p. 188, 1 solus habet verba διαφωνία δὲ τοὐναντίον δύο φϑόγγων ἀμιξία. – Aristidis etiam codicem vel codices Parisinos in usum Meibomi excussisse dicitur Salmasius ; sed qui fuerint nescimus. Suppl. 450. ch. S. XV Nicom. ar., Theo. Om. ib.